وب نوشته های یک دختر دبستانی

چه کسی می تواند دوباره
با چشم های من ببیندت؟
اگر شبی آن پشت ها
در کوچه پس کوچه های تنگ پایین شهر
قطره ای از سیاهی قیر گون شب
روی لباسم بچکد.

چگونه مرا خواهی شناخت؟

وب نوشته های یک دختر دبستانی...

برف بارید،

سوز هوا تمام پنجره ها را نیشگون گرفت.

بچه های آسمان سرازیر شدند،

رد پا ها روی جاده ماند،

اشک ها روی زمین چکید،

خون غوطه زد.

بچه های آسمان گوله شدند

آفتاب می تابید 

و برف هم.

و  لباس های سیاه ، سفید شدند

و چشمان طلایی مادر به پنجره خیره گشت

و نور تابید

و صدای گریه آمد

و صدای رعد هم

و نوزادی که آمد به پنجره خیره گشت.

+زاد روز

وب نوشته های یک دختر دبستانی...

می خواهم این بهار پروانه شوم.

+ سال نو مبارک.

وب نوشته های یک دختر دبستانی...

مردم خشمگینند و

آقای مسئول پرچم های سازمان ملل

هر روز خسته تر از دیروز

سر پرچم ها را پایین می کشد.

+ برسد به دست جناب "." که حسابی عصبانی بودند.

وب نوشته های یک دختر دبستانی...

روحم اسیر داربست های پنجره استو مگر با روحی اسیر چه می توان کرد؟  و چه تراژدی مضحکیست این که خانه ها هر  روز کوچک تر می شوند و مگر چند بار می توان به این دیوار ها خورد و زخمی نشد؟ روحم گرفتار پنجره است و کسی به جیغ و جار کبوتران بال و پر شکسته اهمیتی نمی دهد... و مگر با مٌهری از غم که به دل می نشیند چه می توان کرد؟     وب نوشته های یک دختر دبستانی...ادامه مطلب

وقتی توی کوچه های بن بست می دویدم و خون بالا می آوردم کجا بودی؟ وقتی که از یاد گل های باغچه دریچه های دولختی ام به خاک خون کشیده میشد  کجا بودی؟ دویده ام... تمام راه را دویده ام... بسیار بسیار بسیار وسیاهی خشمم را روی درخت ها به جا گذاشته ام ، به رسم یادگار... آنگاه که از عقربه دقیقه شمار خود را آویخته بودم، کجا بودی؟ آنگاه که گل ها را لگد می کردم.. آنگاه که سر کوچه شیره می کشیدم.. آنگاه که توی صورت ها تف می انداختم... کجا بودی؟ تو که سکندری خوردن را خوب بلد بودی...   وب نوشته های یک دختر دبستانی...ادامه مطلب

فردا می آیم و لب جوی آب می نشینم

سپس، هرآنچه را بلعیده ام قی می کنم

بعد،فردا صبح که از خانه خارج شوی 

جسدم را یک خیابان بالاتر پیدا خواهی کرد

تمام پیراهنت بوی خون می گیرد،

و هیچ کس نمی تواند خون ریخته شده روی زمین را پاک کند

دیگر رد پایی باقی نخواهد ماند  و

دیگر مردم لبخند به لب نمی آورند..

وب نوشته های یک دختر دبستانی...

گریه باید به من بازگردد.

چیزی باید این صدا ها را خفه کند، باید این خش خش های مغزی را از من جدا کند،

باید دوباره اشک ریختن را به من بیاموزد، باید مرا به فریاد زدن تشویق کند...

می خواهم سرپا بمانم و ببینم کار این همه اندوه به کجا می رسد.

 

+ استقامت بی سابقه ای را برای نکوبیدن سر به دیوار به کار گرفته ام.

وب نوشته های یک دختر دبستانی...